زندگی کوتاهه

زندگی کوتاهه...سعی کنیم خودمون رو ببخشیم. تکرار هم نمیشه برای همین ارزش ریسک کردن داره. چیزی نداری که از دست بدی...فکر کن جوونترین کهکشان چهار ملیون سالشه. تو فقط قراره هفتاد سال عمر کنی. بیست و شیش تاش هم که همین الان رفته. از چی میترسی؟ که به آرزوهات نرسی؟ که مطابق انتظار بقیه نباشی؟ نمیدونی هر آدمی تو دنیای ذهنش زندگی میکنه؟ چند بار باید اینو از نو یاد بگیریم؟ اینو که اگر تو به خودت اجازه بدی یعنی دنیا بهت اجازه داده...اگر تو ببخشی بفیه هم میبخشن...که دیگران همونجوری تو رو میبینن که تو خودت رو میبینی...که رفتار دنیا با تو آینه رفتار خودته با خودت. که با مردم زندگی کن اما برای مردم نه. واقعا چی تو زندگی ارزش اینو داشت که من خودم رو ...وجودم رو..اون تیکه لمس روحم رو که داره زنده میشه آزاد نگذارم انقدر که دیدن لبخندی برام انقدر معنی داشته باشه؟ خوشحالم که از دردش نترسیدم...خیلی درد داره...اما دردش یعنی زندگی...یعنی زنده بودن. یعنی من توانایی این رو دارم که نترسم از اینکه درد بکشم...خوشحالم که دارم اینهمه غم رو تجربه میکنم و اینهمه شادی و اینهمه اشک و اینهمه لبخند. دلم خیلی گرفته اما فکر کن که یاد گرفته ام که دلم برای نبودن کسی بگیره... زندگی کوتاهه. چند بار از ترس از شکست از شروع راه باز مانده ای؟